मला मराठी बोलता येत…

मला मराठी बोलता येत…

 

हे वाक्य माझा नाही… म्हणजे गैरसमज करू नका, मला तर मराठी बोलता येताच. पण हे वाक्य माझ नाहीये. हे वाक्य आहे माझ्या मध्यप्रदेश मधून आलेल्या अगदी जिवलग मैत्रिणीच.

 

आजकाल जिथ तिथ मराठीची हेळसांड पाहतो, महाराष्ट्रीयन असून पण कितीतरी जणांना  मराठी बोलायची लाज वाटे. आपलं बाळ बालवाडीत असल्यापासून कस इंग्लिश मध्ये बोलत याचा अभिमान असणारे पालक पण पाहिलेत मी. इंग्लिश आजच्या जगात गरजेची भाषा आहे मान्य. एवढच नाही तर रोजच्या वापरत इंग्लिश शब्द पण मध्ये मध्ये घालण सुद्धा मान्य. माझ मराठी देखील इतकं  इंग्लिश वर्ज्य नाहीये. पण याचा अर्थ मला माझ्या भाषेचा अभिमान नाही असा नाही.

 

ह्या सगळ्या पार्श्वभूमीवर मी पाहिलेले छोटे छोटे अनुभव खूप सुख देतात. हि माझी MP ची मैत्रीण. अगदी मुरलेली भोपाळकर, गेली ८ वर्ष ती पुण्यात आहे, college मग आता नोकरी असा सगळ इथेच झालाय. तिला मराठी बोलायला फार आवडत. इतके वर्ष महाराष्ट्रात राहून तिला मराठीची गोडीच लागलीये. सतत मला विचारात असते कि ह्याला मराठीत काय म्हणू. त्याला कस बोलू. तिला जो कोणी महरश्त्रिअन दिसेल त्याच्याशी आवर्जून मराठीतून बोलते.

 

अशीच अजून एक मैत्रीण ती आहे काश्मिरी. college मध्ये होती माझ्यापेक्षा २ वर्ष पुढे. तिला मराठीच खूप कौतुक होत.  आपले उच्चार, आपले शब्द फार आवडायचे तिला. तिचा सगळ्यात आवडता शब्द होता “भयंकर”, म्हण्यची तो शब्द उच्चारतानाच मला भीती वाटायला लागते. 🙂  मग एक मित्र होता माझा, राजस्थान हून आलेला.तो पण college मध्ये माझ्याच वर्गात होता. त्यांनी तर मराठी शिकण्यासाठी आपल्या रूम पार्टनरचे १ महिना कपडे धुतले होते. फक्त एका अटीवर कि रोज त्याला १ तास मराठी शिकवायचं..

 

आता ह्यानंतर जर अशी लोक पहिली कि जे मराठीची लाज बाळगतात, ज्यांना चारचौघांमध्ये मराठी बोलण हा कमीपण वाटतो. त्यांना तर महाराष्ट्रातून हलकलून अश्या ठिकाणी पाठवावं, जिथ त्यांना मराठीचा “म” पण ऐकायला मिळणार नाही वर्षानुवर्ष……….